अधुरो बिहे

कथा

अधुरो बिहे

यात्रा अझै चार घण्टा बाकी थियो । महेन्द्रनगरबाट विराटनगरको बाटो करिव चैध​-पन्ध्र घण्टा होला । पट्यारलाग्दो तरिकाले मैले दश घण्टा कटाइसकेको थिए । शिक्षक सेवा आयोगको विज्ञान विषय मावि तहको परिक्षा उत्तिर्ण गरि शिक्षकको रुपमा म मोरङ जिल्लाको गोविनपुर गाविसको  मावि स्कुलमा नियुक्ति थाप्न गईरहेको थिए । सुदुरपश्चिमको परिवेशमा हुर्केको अल्लारे ठिटो सुदुरपुर्वको भूमिमा कर्मथलो बनाउन कस्सिएको   थिए । नयाँ ठाउँ, नयाँ मानिस​, नयाँ वातावरण कस्तो होला कल्पना गर्दै म दिउसो दुई बजेतिर गोविनपुर विध्यालयको प्राङणमा पुगेको थिए ।

सिसौका रुखहरुमा नयाँ पालुवाबाट वसन्त ऋतुको छनक प्रष्टै आइरहेको थियो । विध्यालयको प्राङणमा पुग्ने वित्तिकै आउदो जेठ महिना प्रस्सतै लिचीको स्वाद चाख्न पाइने आभाश त्यहाँ रहेका लिचीका बोटहरुमा फूलेका फूलले परैबाट दिईरहेको थियो । विध्यालय हातामा प्रवेश गर्ने बित्तिकै मैले एक जना सरलाई भेटेँ । सामन्य परिचय पछि उहाँले मलाई हेडसरको अफिस दोस्रो तल्लामा रहेको अवगत गराउनु भयो । हेडसरको अफिसमा सबैसगँ परिचय गरेर त्यस दिनको हाजिर पश्चात​ उहाँले मेरो लागि कोठा खोजिदिनुभएको घरमा लानुभयो । काठको घर​, दक्षिण-पूर्व फर्किएको, अगाडि बार्दलि, राम्रै थियो कोठा । थकानले गर्दा त्यसदिन मैले केहि गर्न सकिन​, आराम गरेर कोठामा बिताए ।

भोलीदेखि गोविनपुरको मुटुमा रहेको विध्यालयको स्थाई शिक्षकको रुपमा मेरो दिनचर्या सुरु भयो । नयाँ ठाउँ सुरु सुरुमा अप्ठ्यारो लागे पनि सबैकुरा विस्तारै सहज हुदै गयो । महिना, दुई महिनामै म सबै सगँ हेलमेल भ​ए।

दिनहरु बित्दै थिए । जेठ​-असारको घाम, साउने झरिको हिलाम्मे बाटोहरु, पुष​-माघको सितलहरहरु, र चैत-वैशाखको कोइलीको सुमधुर आवाज सबैसगँ साईनो गाँस्दै गोविनपुर बस्न​ थालेको नि एक वर्ष पुरा भ​ईसकेको रहेछ । यस्तैमा एकदिन पुषको न्यानो घाम ताप्दै हामी स्टाफ साथीहरु गफिदै थियौँ । कुरैकुरामा हेडसरले जिस्काउँदै भन्नुभयो, "विजय सर, यसपाली त बिहे गर्ने होइन ।"

जिस्किदै मैले नी भने, "गर्ने त हो सर । तर लगन जुर्नुपर्यो नी ।"

"लगन त जुराउने हो, अचेल आफैँ जुर्दैन ​।" सामजिक पढाउने तामाङ​ सरले कुरा थप्नु भयो ।

यस्तैमा अम्बिका मेमले, "सिरियसल्लि सर​, तपाईलाई सुहाउने एउटी केटी मेरो नजरमा छे । सायद जात पनि मिल्छ कियारे । तपाई इन्ट्रेस्टेड हुन्नुन्छ भने म कुरा अगाडी बढाउन सक्छु" भन्नुभयो । मैले हुन्छ भन्नुभन्दा अगाडी नै अरु साथीहरुले "हुन्छ हुन्छ, कुरा अगाडी बढाउनु मेम्" भनेर गिज्याउन थाले । कुरोको पोको फुकाउँदै मेमले उनको नाम शान्ता हो । स्टाफ नर्स सकेकी । घर परिवार सबै राम्रो हुनुहुन्छ ।" भन्दै उसको बारेमा थुप्रै कुराहरू सुनाउनु भयो ।

सबैको दबावमा परेपछि मैले, "हुन्छ मेम​, पहिला उनको फोटो हेरौँ अनि सोचौँला" भनेर कुरा टारे । तत्कालै मेमले फेसबुक खोलेर शान्ताको तस्विर देखाउनुभयो ।

लगभग ५.५ ईन्च हाइट, असिमेट्रिक हेयर स्टाईल​, लाम्चो अनुहार​, फिक्का गोरी, नर्स ड्रेसमा सजिएकी फेसबुकको त्यो फोटो मलाई राम्रै लाग्यो । ख्याल ठट्टामा निस्केको बिहेको कुरा मेरो मनमा चाँहि गहिरो असर पर्यो । भोलिपल्ट स्कुलको ब्रेक टाइममा म आफैँले अम्विका मेमलाई एकचोटि केटी र केटीको घरपरिवार सगँ भेटघाटको चाजोपाजो मिलाउनुपर्यो भनेर अनुरोध गरे ।

अम्विका मेमले - "म कोशिस गर्छु" भन्नुभयो ।

माघीको दिन शान्तालाई पहिलोचोटी प्रत्यक्ष भेट्न पाएँ । अम्विका मेम​, हेड सर र म शान्ताको घर गएका थियौँ । कुराको श्री गणेश हेडसरले  गर्नुभयो । शान्ताको बुवा आमा सगँ घरपरिवार​, जात​, गोत्र आदि इत्यादीको बारे कुराकानी पश्चात शान्ता र मलाई बैठक​ कोठामा एक्लै छाडेर सबै बाहिर निस्के । दुवै जना अलिअलि आत्तिएका, बोल्न अप्ठ्यारो, मुहारमा लज्जाभाव​, र नर्भसले गर्दा बोलि नै लरबराई रहेको थियो । जसोतसो सामन्य कुराकानी गर्यौँ ।  फेसबुकमा एड गर्यौ । र पछि फेसबुकमा कुराकानी गर्ने सल्लाह भयो ।

भेटघाटको करिव चार दिन पछि बल्ल उ सगँ च्याट गर्ने अवसर जुट्यो । यसपश्चात फेसबुकमा हाम्रो  घण्टौँ गफ हुन थाल्यो । एकछिन अनलाईन नहुदाँ फेसबुकका मेसेज बक्सहरु उनको सन्देशले टन्न भरिन्थियो । समय सगँसगै सम्पर्क​ बढ्दै गयो । फेसबुकबाट हुदाँहुदै फोनमा समेत घण्टौँ  कुराकानी गर्न थाल्यौँ । नजिकिदै ग​एको हाम्रो सम्बन्धमा अप्ठ्यारो लाग्ने सिमाका सम्पुर्ण रेखाहरु धुमिल भइसकेको थियो ।

चैत्र तीन गतेका दिन उनको जन्मदिनमा मैले बिहेको प्रस्ताव राखे । हामिले एकअर्कालाई राम्ररि बुझिसकेको, घर​-परिवारको मन्जुरी र एक प्रकारको हामिबिच पलाएको प्रेमले गर्दा उनलाई मेरो बिहे प्रस्ताव स्विकार्न समय लागेन । अनि दुबै तर्फको परिवारको सल्लाहमा जेठ १७ गते हाम्रो बिहेको डेट फिक्स भयो।

खुशीको महासागरमा हामी छलाङ लाउदै थियौँ । भविष्यको कल्पनाहरु, जिवनको योजनाहरु र सुखको त्यान्द्राहरु उन्दै थियौँ । पलभरमै सबै सपनाहरुमा डढेलो लाग्यो ।

"शान्ताको ब्लड रिपोर्टमा  एच. आई. भि. पोजेटिभ ।" मेरो इन्बक्समा उर्मिलाको मेसेज आयो । उर्मिला शान्ता सँगै कोशि अस्पतालमा काम गर्थिन ।

म छागाँबाट खसे जस्तै भ​ए । अवाक भए एकछिन । मेरो खुट्टाहरु चलेन । म स्कुलमै बेहोश भ​एछु । पखांको हावामा एकछिन बसेपछि होशमा आए । र अम्विका मेमलाई इन्बक्सको मेसेज पढ्न दिए । तुरुन्त मेमले शान्ताको बुवालाई फोन गर्नुभयो । फोनमा बुवा रुन थाल्नुभयो । बाकी कुरा हुनै पाएन । तत्कालै म र भक्त सर शान्ताको घर गयौँ । आँगनभरि मान्छेहरु थिए । आँगनको उत्तरपट्टिमा थिईन सेतो कपडा भित्र​ सधैभरिलाई निदाएकी मेरि शान्ता । बनिसकेको घर एकाएक भत्कियो । उनिसगँ बिताएका प्रत्येक समयहरु मस्तिष्कमा झल्झली आइरहयो। सिसौका छहारीमा उनको काखमा ढल्केर बिताएका क्षण होस वा नजिकिने नाममा हामिबिच रहेका सबै पर्खालहरु भत्काएका पल​,  सबै फनफनी घुमिरहयो ।

केहि समयपछि एकदिन जिशिका छेउमा उर्मिला सगँ मेरो भेट भयो । कफी खादै गफ गर्दा उर्मिलाले भनिन्,"दाइ एकचोटी तपाई पनि रगत जाँच गर्नुस” । त्यसैदिन उनैले चिनेको ल्याबमा ग​एर एच. आई. भि. जाँच गराए । तीन दिन पछि धन्न​ मेरो रगतको रिपोर्टमा एच. आई. भि. नेगेटिभ आयो । ब्लड रिपोर्टको एच. आई. भि. नेगेटिभ सँगै मनमा अनेकन प्रश्नहरु उब्जियो । मलाई एच. आई. भि. नेगेटिभ आउनुको अर्थ शान्तालाई पहिला कहिल्यै एच. आई. भि. थिएन । सुसाईड गरेर यो संसारबाट उनी बिदा भ​एपनि बेलाबेला आजपनि एउटै प्रश्नले सताईराख्छ "आखिर उनलाई एच. आई. भि. कसरी लाग्यो ?"

प्रकाशित मिति: शनिबार, आषाढ ११, २०७३ १०:२५:५२

(http://setopati.com/sahityapati/48776/)